Menselijke maat 1

Lekker op een OV-fiets (vanaf het station) naar de Tarweweg. Iets voorbij het CWZ, waar ik de drukke …moet oversteken, roept een man me iets na. Ik kijk om en zie een slechtgeklede oude man schuifelen. Ik had ook kunnen doorrijden, maar stopte (geen idee waarom eigenlijk) om te vragen wat hij naar me riep. Er volgt een onsamenhangend verhaal, met een gebaar naar het fietspad langs de …. Ook vang ik „ Hulsen” op en ruik ik een dranklucht. Wil de man me misschien waarschuwen voor de opgebroken tegels op het fietspad rechtsaf? Weet hij de weg naar de Hulsen niet meer? Durft hij niet over te steken? Ik weet het eigenlijk niet. Ik houd het er maar op dat hij me wilde waarschuwen voor het opgebroken fietspad en knoop een praatje met hem aan. Plotseling moet hij huilen. Oeps, daar heb ik nou ook weer geen tijd voor. Ik probeer hem op te monteren, bevestig hoe goed het is dat hij naar de Hulsen gaat, en vraag voor de zekerheid of hij de weg wel weet. Met een wijds gebaar zwaait hij om zich heen. Ik ga nu toch twijfelen of hij met z’n zwakke gestel wel aankomt bij de Hulsen, en wijs hem voor de zekerheid maar even de kortste weg. Oh ja, hij weet het weer. Samen steken we over, en vervolgen daarna ieder onze eigen weg. Ben blij met de menselijke ontmoeting die de man creëerde, en mijn intuïtieve reactie.